powiat nyski
Moja łysina

W trakcie dorocznego jarmarku odpustowego z tłumu witającego przybyłego, a właściwie przylatującego lotnią Patrona Łysy, wyskoczył jegomość w wieku emerytalnym i donośnym głosem zwrócił się do przedstawiciela niebios tymi słowami. – Chyba Stwórca niezbyt lubi nasz naród, bo co rusz zsyła na nasz kraj albo tropikalne upały, albo ulewne, powodziogenne deszcze. – Nic podobnego dobry człowieku – odparł niebiański delegat. – Wręcz przeciwnie Pan nasz bardzo kocha Lechitów i obdarza ten naród pogodą zgodną z ich charakterem. Wy, kochani, nie uznajecie bowiem w niczym umiaru.

Od wieków popadacie z skrajności w skrajność. A zatem aura nad waszym krajem musi też nieumiarkowana. Raz bardzo upalna, a raz zalewana strugami dżdżu, który przy okazji ochłodzi wasze rozpalone głowy – przybyły z zaświatów, z anielskim uśmiechem wyjaśnił niedowiarkowi przyczyny ostatnich anomalii pogodowych. - Zachowajcie umiar w swych słowach i czynach. Wówczas i pogoda będzie umiarkowana – zapewnił.

Wspominany jarmark nie był jedyną atrakcją łyskiego lata. Aby podnieść na duchu tych, którzy zamartwiają się słabością naszej armii, łyskie grono miłośników sztuki militarnej po raz kolejny pokazało mieszkańcom grodu i licznie przybyłym z innych stron gościom jak należy toczyć, niekoniecznie zwycięskie, bitwy. Te coroczne gry wojenne w wykonaniu nieco podstarzałych chłopców zawsze cieszyły się wielką popularnością wśród wojowniczych łysian, którzy z nostalgią wspominają czasy gdy Łysa wojskiem stała.

Miłośnicy literatury batalistycznej w czasie wakacji mogli każdego tygodnia, z dreszczykiem emocji czytać wspomnienia kniazia Jeremiego Wisłockiego. Ów lokalny mąż stanu, na łamach swego tygodnika, barwnie opisuje swą wieloletnią walkę z wszelakimi, nie tylko łyskimi, układami. Czytając te frapujące opowieści można wywnioskować, iż kniaź, podobnie jak Ludwik XIV Burbon, twierdzi I’Etat c’est moi,(Państwo to ja.), z tym, że słowo „państwo” skromnie zastąpił nazwą stolicy Łyskiego Księstwa Stawów i Pagórków. Nieźle poinformowane źródła twierdzą, że kniaź po raz kolejny da się uprosić narodowi i łaskawie zgodzi się kandydować na mera Łysy. Natomiast garstka skorumpowanych wrogów kniazia bezczelnie przypomina mu przysłowie: „Kto sam siebie chwali, tego piorun pali”. Powiedzenie to jest o tyle zasadne, że latoś burz z piorunami nie brakuje i nie wykluczone, że jeden z gromów poraził kniazia.

W lipcu nieco zawiedzeni byli amatorzy mocnych wrażeń, zaś dokładnie ci, którym marzyło się spotkanie z dzikimi zwierzętami. Złowiona pirania dała im nadzieję, że niebawem w miejskich parkach będzie można natknąć się na lwa, nosorożca lub chociaż goryla czy znaną z mediów pumę. Niestety żadne z dzikich zwierząt nie odwiedziło gród nad Łysą. Jedyne emocje spacerowiczów parkowych wywołała spadająca gruba gałąź, która na szczęście nikomu krzywdy nie uczyniła. Gdyby doszło do takiego dramatycznego wydarzenia, to „Dzwon Łyski” miałby okazję oskarżyć merową Karczewską o kolejną zbrodnię.

Nie narzekali na brak atrakcji melomani i koneserzy piękna. Ci pierwsi mogli delektować się dźwiękami licznych kapel koncertujących w wielu miejscach grodu.

Drudzy zaś mogli zaspokoić swe estetyczne potrzeby patrząc na łyskie dziewice rywalizujące o zaszczytne miano Miss Plaży. Organizatorem tej szlachetnej rywalizacji był, eksplodujący wciąż nowymi pomysłami, Miłosław Macho naddyrektor łyskich kąpielisk i placów gier. Jesienią Miłosław zorganizuje kolejny konkurs o tytuł Dojrzałej Damy. Startować w nim będą mogły niewiasty po pięćdziesiątce. – Panie w dojrzałym wieku są równie nadobne jak małolaty. Ba, niektóre jeszcze bardziej nadobniejsze, a w dodatku mądrzejsze i bogatsze w życiowe doświadczenia – twierdzi Macho. Nie można polemizować z tą opinią, bowiem na czym jak na czym, ale na kobietach Miłosław zna się doskonale. Wiedzy tej zazdroszczą mu najwięksi łyscy supermeni.