W każdym z nich PT Czytelnik może zapoznać się z różną oceną tych samych wydarzeń. Jest to jak najbardziej zgodne z pluralizmem, demokracją i innymi wolnościami obywatelskimi wywalczonymi przed dwudziestu laty strajkami i snem na styropianie. W każdym z tych pisanych mediów poruszane są istotne problemy. Nierzadko sztuczne, niczym dmuchana lalka z seks shopu. Cóż dziennikarze, jak wszyscy ludzie, są niedoskonali, lecz radzą sobie z tym doskonale.
Co prawda łyscy żurnaliści w szukaniu sensacji nie dorównują jeszcze swym kolegom z „Faktu”, czy „Super Expressu”, lecz usilnie starają się zmniejszyć dystans dzielący ich od tych gazet. Potentat na lokalnym rynku prasowym i jedyna gazeta za którą należy płacić, czyli „Łyski Dzwon” przeżywa nie tylko okres finansowej prosperity, ale także triumf moralno - polityczny. Ta druga radość objawiona została na dwóch stronach „Dzwona…” doniesieniem, iż merowa Julita K. niebawem zostanie pensjonariuszką kryminału w Krzywańcu, Fordonie lub Lublińcu. Zbrodnia Julity polegała na jej dewiacyjnym umiłowaniu sportu i pośrednim wsparciu gotówkowym młodzieży siatkarskiej. Chociaż wszystko wskazuje na to, iż zbrodnia ta ujdzie Julicie K. płazem (podobnie jak kolekcjonerowi rzekomo radioaktywnych kamieni), to nagłośnienie jej przed zbliżającymi się wyborami samorządowymi było wodą na młyn konkurentów Julity do merowskiego fotela. Znając rzetelność i obiektywność „Dzwona…” nikt się nie zdziwi, jeśli niebawem gazeta ta wyśledzi, że Julita razem ze swoimi zastępcami podpalili Dom Działkowca, w którym drużyna kniaziowa organizowała bale.
Jednak nie tylko sensacjami raczą łyskie media pisane swych czytelników. Zmuszają ich także do myślenia. Niech się czytelnik domyśli o kim mówi (a właściwie pisze) sam kniaź Jeremi w tym zdaniu: „Widzę na dole, tu w Łysie, wiele ciemnych postaci, które tam (do PiS) się wślizgnęły i często uzyskały nawet posady radnych, a nawet senatorów”. Do łamania sobie głowy zmusza też czytelników redakcja „Łyskich Wieści”, która dwukrotnie w jednym numerze świadomie zataiła podanie imienia i nazwiska byłego mera pisząc o nim tak: „..zabrakło tylko jednego, który swą funkcję pełnił z przerwami w latach 1998-2001…” oraz „… ówczesny burmistrz”. Któż to jest tym senatorem i burmistrzem? – głowią się do tej pory czytelnicy obu gazet. Jak by tych zagadek było mało, to nadredaktorka „Wieści..” opublikowała na łamach swego pisma filozoficzno – psychologiczno – enigmatyczny traktat pod tytułem „Ktoś zacz?” , zawierający tyle mądrości, że aż strach je zgłębiać.
Natomiast antykniaziowy, wydawany w różnych terminach, tygodnio/miesięcznik „Łysa 48” postanowił naprawić szkody wyrządzone Jeremiemu Wisłockiemu i zgodził się wykupić wszystkie długi kniazia, jego świty i „Dzwona…”. Takie przemiany moralne są obecnie bardzo trendy.
Na tle wspomnianych wyżej gazet „Kurier Łyski” jawi się jako gazetka szkolna, która opisuje tylko jakieś przyjemne zdarzenia, zamiast tropić afery, siać defetyzm i krytykować wszystko wokół. Informowanie o pozytywnych zdarzeniach, osiągnięciach i sianie optymizmu nie zastąpi jątrzenia, krytykanctwa i krwawych sensacji. Dlatego przyszłość tej gazety nie jest zbyty świetlana. Chyba, że wzorując się na „Dzwonie…”, redakcja „Kuriera…” zorganizuje konkurs piękności o tytuł Mistera Łysy. Kandydatów do tego tytułu nie zabraknie. Wreszcie łyscy macho wyjdą z cienia seksownych panienek i zgodnie z parytetem zostaną dowartościowani.
