Jest pochmurny, jesienny dzień. Idziesz ulicą i nagle czujesz, że coś zaczyna się z tobą dziać. Robi ci się słabo, brakuje ci oddechu ciemnieje przed oczami, tracisz przytomność i padasz na bruk. Widzi to wiele osób, ale ich reakcja ogranicza się jedynie do wezwania pogotowia.
Po chwili na miejsce przybywa ambulans. Lekarz prosi świadków, aby opisali jak doszło do zdarzenia, pyta, czy ktoś cię zna, czy może coś na twój temat powiedzieć. Relacje są sprzeczne, nie udaje się zdobyć żadnych bliższych informacji.
Lekarz ma nie lada problem, nie zna cię, nie wie, na jakie dolegliwości cierpisz, jakie leki przyjmujesz. Musi wdrożyć standardową w takich przypadkach procedurę, musi rozważyć wszystkie możliwości, nawet te najmniej prawdopodobne. Bardzo opóźni to znalezienie przyczyny twojego stanu.
Nagle zauważony zostaje twój telefon. Przegląda książkę kontaktów, wybiera wpis „ICE” i zespół łączy się z twoim bliskim, który udziela wszystkich potrzebnych informacji. Ratownicy już wiedzą, jaka jest twoja przeszłość chorobowa, ze wszystkich możliwych przyczyn utraty przytomności wybierają tę najbardziej prawdopodobną, mogą od razu podjąć właściwe leczenie. Jeszcze moment i odzyskujesz świadomość.
Szanowni Państwo, jako pracownik Zespołu Wyjazdowego Szpitalnego Oddziału Ratunkowego całym sercem popieram apel środowiska medycznego o to, aby w swoich telefonach – pod międzynarodowym oznaczeniem „ICE” umieszczać numer kontaktowy do kogoś zorientowanego w naszym stanie zdrowia. Nie jesteśmy jasnowidzami, jeżeli brak nam informacji o pacjencie, którego najczęściej widzimy pierwszy raz w życiu, musimy sprawdzić wszystko. W końcu znajdziemy przyczynę, ale kontakt z osobą zorientowaną bardzo ułatwi nam pracę i przyspieszy proces ratowania.
Szanowni Państwo!
Są sytuacje, gdy czas ma podstawowe znaczenie. Pomóżcie nam pomóc sobie!
